Έλεγχος τραπεζικών καταθέσεων: Καθυστερημένες προσπάθειες για τον περιορισμό της φοροδιαφυγής...

Κανείς δεν πιστεύει πλέον την Κυβέρνηση, όταν αυτή αναφέρεται σε επιτυχή “ισοδύναμα” μέτρα, στην προσπάθειά της να αποφύγει να βάλει βαθιά το μαχαίρι στους μισθούς και στις συντάξεις και κυρίως, στη μείωση του δημόσιου τομέα.
Η Κυβέρνηση, η κάθε Κυβέρνηση, επί δεκαετίες κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό στο ζήτημα του περιορισμού (“πάταξη” το λένε αυτοί) της φοροδιαφυγής. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, προσπάθησαν να κοροϊδέψουν και την τρόικα, ότι δήθεν, θα έβρισκαν μερικά δισεκατομμύρια από τον “περιορισμό της φοροδιαφυγής” και συνεπώς δε θα έπρεπε να πειράξουν τους μισθούς και τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων.
Το ‘κάναν μία, το ‘κάναν δύο, το ‘κάναν κάμποσες φορές. Στο τέλος, φυσικό είναι να μην τους εμπιστεύονται πια. Και, καθώς τα περιθώρια στενεύουν, η τρόικα σκληραίνει τη στάση της, απορρίπτει κάθε συζήτηση για “ισοδύναμα” μέτρα και ζητά το μαχαίρι να μπει βαθιά, εδώ και τώρα!
Έτσι, η Κυβέρνηση έχει ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου για να δημιουργήσει εντυπώσεις περισσότερο, παρά ουσία, για το ότι μπορεί να πατάξει τη φοροδιαφυγή.

Μέσα σε λίγες μέρες, διαπιστώσαμε ότι η Κυβέρνηση μπορεί -αν θέλει- να κινητοποιήσει τα ΜΑΤ για να κυνηγήσει μία ταβερνιάρισσα στην Ύδρα, να παγώσει τραπεζικούς λογαριασμούς και να προβεί σε κατασχέσεις σε βάρος εκατοντάδων οφειλετών, να βρει στοιχεία για τα εισοδήματα που δηλώνουν ή που δε δηλώνουν οι τραγουδιστές, ή να καταθέσει τροπολογία με την οποία στην ουσία καταργεί κάθε είδους απόρρητο για τις φορολογικές υπηρεσίες.

Το έχουμε υποστηρίξει πολλές φορές. Η χώρα δε χρειαζόταν να μπει στην περιπέτεια του δεύτερου μνημονίου, ούτε του τρίτου που βρίσκεται καθ’ οδόν. Αρκεί η Κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος να είχαν κατανοήσει, ήδη από τα τέλη του 2009, την καταιγίδα που ερχόταν κατά πάνω μας. Και να είχαν σοβαρευτεί  και να είχαν περιορίσει το δυσλειτουργικό και παμφάγο δημόσιο τομέα που στα πλαίσια των πελατειακών πρακτικών δημιούργησαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, ή και να είχαν αποβάλει τις άθλιες πρακτικές των ψεμμάτων και των υποσχέσεων που ήξεραν από πριν ότι δεν πρόκειται να τηρήσουν.

Παράλληλα, έχουμε επίσης επισημάνει πολλές φορές ότι, τούτη δω η χώρα, είναι ευλογημένη. Έχει απ’ όλα. Και εάν είχε σοβαρούς και έντιμους πολιτικούς, θα μπορούσε να ήταν μία πολύ πλούσια χώρα. Άλλωστε, με χαρίσματα που της έχουν δώσει η φύση και ο Θεός, η Ελλάδα θα μπορούσε (λόγω τουρισμού και ναυτιλίας) να ξεκινάει κάθε χρόνο με ένα πλεόνασμα τουλάχιστον 15 - 20 δισ. ευρώ στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και με πολλά λεφτά στο ταμείο του Κράτους. Όμως, μετά από άρμεγμα και ρήμαγμα δεκαετιών, έφθασε να δανείζεται ακόμη και για να πληρώνει κάθε χρόνο 17 δισεκατομμύρια ευρώ για τους τόκους των δανείων της και οι πρωθυπουργοί της να γυρνούν αριστερά και δεξιά δεχόμενοι κάθε προσβολή, για να βρουν νέα δανεικά ή να ζητήσουν παρατάσεις στο χρόνο στον οποίο η χώρα, επιτέλους, θα ζει με τα λεφτά που η ίδια παράγει...

Αλήθεια, ποιός εμπόδισε τόσα χρόνια τις φορολογικές αρχές να ψάξουν να δουν τί δηλώνουν οι τραγουδιστές; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε στην πλήρη καταστροφή και την εξαθλίωση της χώρας για να αποφασίσουν οι Υπουργοί των Οικονομικών να κάνουν τον απλό συσχετισμό των εισοδημάτων που δηλώνει ο κάθε πολίτης (και κυρίως οι ανήκοντες στις τάξεις που διαφεύγουν προκλητικά) με τις καταθέσεις που έχει στην τράπεζα ή τα σκάφη που έχει στις μαρίνες της Αττικής;

Ηλίθιοι μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια; Όχι βέβαια... Άνθρωποι πανέξυπνοι ήταν, με έναν άλλο -κοντόφθαλμο- ορισμό της εξυπνάδας. Ήξεραν τί έκαναν. Ήταν άραγε δυνατό να χαλάσουν τη ζαχαρένια των ανθρώπων που τους ψήφιζαν και τη λειτουργία αυτού του άθλιου συστήματος που δημιούργησαν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους;

Όμως, ας μην κλαίμε πια, πάνω από το χυμένο γάλα. Έστω και στο σημείο αυτό, έστω και στο παρά ένα από την καταστροφή, η απόφαση για την καλύτερη παρακολούθηση των τραπεζικών λογαριασμών των πολιτών, είναι ένα αναγκαίο κακό και μία κίνηση προς μία εξυγιαντική κατεύθυνση.
Τα παλαιότερα μέλη του Συλλόγου, θα θυμούνται ότι ο Σύλλογος είχε ήδη από τα μέσα του 2011, υποβάλει προτάσεις προς την (τότε) Κυβέρνηση και τα (τότε) πολιτικά κόμματα, στις οποίες ανέλυε ένα σύστημα “ελέγχου” των δηλούμενων εισοδημάτων, με βάση τα τραπεζικά υπόλοιπα των φορολογούμενων. Βεβαίως, είχαμε και τότε δηλώσει ότι, βασική και εκ των “ων ούκ άνευ” προϋπόθεση για τη λειτουργία ενός τέτοιου συστήματος, είναι η δημιουργία ενός λογισμικού το οποίο θα διασφάλιζε ότι ο έλεγχος των τραπεζικών λογαριασμών δε θα γινόταν από φυσικά πρόσωπα, αλλά από ένα αυτοματοποιημένο σύστημα ελέγχου και ότι, η παρέμβαση φυσικών προσώπων, εάν ήταν ανάγκη να γίνει, θα γινόταν από εξουσιοδοτημένα όργανα τα οποία -σε κάθε περίπτωση- θα άφηναν το “ίχνος” τους σε κάθε τους κίνηση, ώστε να μπορεί να εξακριβωθεί τί είδαν, πότε το είδαν και για ποιό λόγο επενέβησαν.
Τέτοιο σύστημα, μέχρι σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί και η όλη κίνηση γίνεται με ένα πρόχειρο και βιαστικό νομοθέτημα. Φοβούμαστε ότι αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα στο μέλλον.

Όταν δημοσιοποιήσαμε τη διαβίβαση των προτάσεών μας προς την Κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, είναι αλήθεια ότι ο Σύλλογος αντιμετώπισε πρόβλημα στις σχέσεις του με τα μέλη του, αφού η διοίκησή του κατηγορήθηκε ότι δρα ενάντια στα συμφέροντα των μελών του.

Όμως, δε θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο Σύλλογος δε δημιουργήθηκε για να καλύψει τις παρανομίες όσων δρουν και ζουν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ο Σύλλογος δημιουργήθηκε για να συμβάλει τόσο στη μείωση, όσο και στην πιο δίκαιη κατανομή των φόρων.

Και βεβαίως, σε κανέναν -κανέναν απολύτως- δεν αρέσει να γνωρίζει ότι το Κράτος έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί τους τραπεζικούς του λογαριασμούς και την οικονομική του δραστηριότητα. Όμως, αυτή είναι μία πρακτική που ήδη γίνεται σε πολλά -προηγμένα- κράτη του κόσμου. Σε κράτη που τελικά κατόρθωσαν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή. Σε κράτη που δεν ανέχονται τις προσβολές, τις τρόικες και τα κουρέματα.
Φαίνεται ότι, στον ελληνικό λαό, δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι, το σύστημα που λειτούργησε στη χώρα μας επί δεκαετίες είναι άρρωστο και ότι θα πρέπει να ξεριζωθεί. Δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι η φοροδιαφυγή είναι απάτη εναντίον του κοινωνικού συνόλου και ότι, τα χρήματα που δεν πληρώνουν οι “έξυπνοι” φοροφυγάδες, τελικά καταλήγουν να τα πληρώνουν τα “κορόιδα”, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι τίμιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι οποίοι είτε δε μπορούν, είτε δε θέλουν να φοροδιαφεύγουν.
Το καθεστώς της έλλειψης κάθε μορφής ελέγχου, δεν εξυπηρετεί παρά μόνον τους φοροφυγάδες. Άραγε, τί ενοχλεί κάποιον που έχει κερδίσει τα χρήματά του με νόμιμο τρόπο και για τα οποία έχει φορολογηθεί, να μπορεί το Κράτος να ελέγχει (με τις προϋποθέσεις που αναφέραμε παραπάνω) τί χρήματα κερδίζει και αν τα έχει στην Τράπεζα ή όχι. Άλλωστε, ο νόμιμος φορολογούμενος, τα δηλώνει υποχρεωτικά στο Κράτος. Τί παραπάνω έχει να φοβηθεί;
Φοβάται και αντιδρά αυτός που θέλει να ζει σε βάρος των άλλων.

Και τέλος -και για πολλούς πιο σημαντικό- κάποιος προτιμά τη διατήρηση του σημερινού αρρωστημένου καθεστώτος, ακόμη και εάν η κοινωνία -επί χρόνια πια- βιώνει το ανείπωτο μαρτύριό της, ακόμη και εάν βλέπει τον Πρωθυπουργό του να ξεφτυλίζεται γυρνώντας με το χέρι απλωμένο για δανεικά, ή και όταν διαπιστώνει ότι στη χώρα του δεν κάνει κουμάντο η Κυβέρνηση που αυτός ψηφίζει, αλλά μερικοί ξένοι γραφειοκράτες, εκπρόσωποι των δανειστών μας...

Ο λαός αναγκαστικά θα υποστεί ακόμη ένα μέτρο που στοχεύει στη δημιουργία ενός δίκαιου και  βιώσιμου Κράτους. Όμως, δε θα ανεχθεί άλλο την κοροϊδία και το φαρισαϊσμό των πολιτικών. Μετά από όλα όσα συνέβησαν και όλες τις αλλαγές και τα μέτρα που υπέστη στα τρία τελευταία χρόνια, δε θα ανεχθεί τη διατήρηση αυτού του άθλιου και φαύλου πολιτικού συστήματος, το οποίο διαιωνίζει τις κοινωνικές αδικίες.